TEMAT IV: Historia Wspólnoty Krwi Chrystusa oraz sylwetki świętych patronów.

TEMAT III: Historia Wspólnoty Krwi Chrystusa oraz sylwetki świętych patronów.

1.Historia Wspólnoty Krwi Chrystusa

kan. ks. Franciszek Albertyni

          08.12.1808 roku ksiądz kanonik Franciszek Albertini z
pomocą księdza św. Kaspra del Bufalo założył "Bractwo Przenajdroższej Krwi Naszego Pana Jezusa Chrystusa". Celem bractwa był kult Krwi Chrystusa, a jednocześnie pełnienie dzieł miłosierdzia wobec ludzi biednych i zagubionych.

          W 1815 roku papież Pius VII zatwierdził Bractwo i podniósł je do godności Arcybractwa (tzn. nadał mu charakter ogólnokościelny a nie, jak było dotychczas, związany z diecezją rzymską).

ks. Jan Merlini

   W 1851 roku ksiądz Jan Merlini, ówczesny generał Zgr.Misjonarzy Krwi Chrystusa powołał "Pobożne Zjednoczenie Przenajdroższej Krwi" ("Pia Unio"). Zjednoczenie miało identyczne cele, pozostawało jednak pod odpowiedzialnością i opieką zgromadzenia.

          Po Soborze Watykańskim II rozpoczęto odnowę Kościoła

w tym zakonów i rozmaitych stowarzyszeń kościelnych. W

roku 1983 zostały zatwierdzone przez Stolicę Apostolską

odnowione „Statuty Generalne”.

          Zjednoczenie przyjęło nazwę: „Unio Sanguis Christi”

(„Unia Krwi Chrystusa”), która to nazwa, zależnie od specyfiki

danego kraju, znalazła swoje odpowiednie tłumaczenie.

 W Polsce istnieje jako „Wspólnota Krwi Chrystusa” (grupy prowadzone przez Misjonarzy Krwi Chrystusa) oraz „Stowarzyszenie Krwi Chrystusa” (grupy prowadzone przez Adoratorki Krwi Chrystusa).

          Proces odnowy trwa nadal, jego wyrazem jest komisja powołana do rewizji „Statutów Generalnych”. W jej skład weszli reprezentanci grup USC działających w Europie, Kanadzie, Tanzanii, Indiach. Wypracowany został nowy model zarządu i reprezentacji poszczególnych regionów. Dodano również nowe akcenty teologiczne, ukazujące jeszcze bardziej bogactwo teologii Krwi Chrystusa.

          Owoc pracy międzynarodowej komisji w postaci tekstu „Statutów Generalnych” został zaprezentowany Radzie Generalnej Misjonarzy Krwi Chrystusa oraz Radzie Generalne Adoratorek Krwi Chrystusa. W lipcu 2010 roku został dany do zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej.

          Pierwsze grupy USC w Polsce powstały w 1981 roku na terenie diecezji wrocławskiej i częstochowskiej pod opieką Adoratorek Krwi Chrystusa. W tym też roku na zaproszenie
Przełożonej Prowincjalnej ASC rekolekcje poprowadził misjonarz Krwi Chrystusa ks. Winfried Wermter.

          Rok 1983 uznaje się za rozpoczęcie działalności Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa w Polsce (rejestracja przez władze państwowe nastąpiła w 1987 roku). W tym też Kard. F. Albertini Ks. J. Merlini, CPPS roku powstaje pierwszy dom zgromadzenia w Częstochowie przy ul. Mąkoszy 1 (ówczesna
Miczurina).

          Z uwagi na panującą w kraju sytuację polityczną niemożliwe było oficjalne działanie
misjonarzy takie jak nabór kandydatów, dom studiów teologicznych itd. Ciężar działalności
domu został przeniesiony na formację duchową świeckich. W każdy weekend odbywały się
spotkania formacyjne, które zaowocowały rozwojem Wspólnoty Krwi Chrystusa a z czasem
przyniosły powołania do misjonarzy jak też zgromadzeń żeńskich.

2. Sylwetki świętych patronów

Św. Kasper del Bufalo

św. Kasper del Bufalo

          Urodził się 06.01.1786r w Rzymie. Już od młodych lat poświęcił się pracy apostolskiej, docierając do wielu różnych środowisk. Jako kapłan w 1808 r. wraz z kanonikiem Franciszkiem Albertinim przyczynił się do powstania Bractwa Krwi Chrystusa.
          Gdy Napoleon zajął Państwo Kościelne, młody kapłan musiał opuścić Rzym i udać się na wygnanie. Po kolejnej odmowie złożenia przysięgi posłuszeństwa cesarzowi więziony był w najcięższych więzieniach (Lugo, Immola).
       Po powrocie z wygnania wraz z założonym przez
siebie w r.1815 Zgromadzeniem Misjonarzy KrwiChrystusa, zajął się odnową moralną ludu i formacją duchowieństwa. Osobiście poprowadził ponad 300 misji ludowych, nie licząc rekolekcji i innych dzieł apostolskich oraz stworzył sieć domów misyjnych i rekolekcyjnych.
Dzięki pracy misjonarzy opanowano plagę bandytyzmu na całym Półwyspie Apenińskim.
         Święty Kasper przyczynił się również do założenia Zgromadzenia Adoratorek Krwi Chrystusa przez św. Marię De Mattias. Zmarł z wycieńczenia jako „ofiara miłości bliźniego", po wygłoszeniu swojej ostatniej misji w Rzymie i posłudze chorym w czasie epidemii cholery 28.12.1837 r.
          Papież Pius X dokonał uroczystej beatyfikacji 18.12.1904 r., a 12.06.1954 r Papież
Pius XII kanonizował go. Liturgiczne wspomnienie: 21.10.

Św. Franciszek Ksawery

ks. Franciszek Ksawery

          Urodził się 07.04.1504 r w kraju Basków w Hiszpanii. Jego ojciec był doktorem uniwersytetu w Bolonii, prezydentem Rady Królewskiej Navarry.
W 1525r Franciszek podjął studia teologiczne w Paryżu. Po

uzyskaniu stopnia magistra przez jakiś czas był wykładowcą.
          Podczas studiów zapoznał się z bł. Piotrem Favre (1526) i św. Ignacym Loyolą (1529).
15.08.1534r na Montmarte, w kaplicy Męczenników wszyscy trzej przyjaciele oraz czterej inni towarzysze złożyli śluby, dając początek nowemu zakonowi - Towarzystwu Jezusowemu.
          W latach 1537 -1538 Franciszek apostołował w Bolonii, a potem powrócił do Rzymu, gdzie wraz z towarzyszami oddał się pracy duszpasterskiej oraz charytatywnej. 27.09.1540 r papież Paweł III św. zaaprobował nowe dzieło.
          07.04.1541 r Franciszek zaopatrzony w królewskie pełnomocnictwa oraz mandat legata papieskiego wyruszył na misje do Indii. Po trzynastu miesiącach podroży,
06.05.1542r , statek przybył do Goa, politycznej i religijnej wówczas stolicy portugalskiej kolonii w Indiach. Święty zabrał się energicznie do wygłaszania kazań, katechizacji dzieci i dorosłych, spowiadał, odwiedzał chorych.
          W roku 1547 udał się do Japonii, gdzie dla wiary pozyskał 1000 osób. Po utworzeniu nowej prowincji zakonnej, założył nowicjat zakonu i dom studiów. Jego wielkim pragnieniem było dostać się do Chin. Niestety nie udało mu się to za życia.
          Utrudzony podróżą i zabójczym klimatem rozchorował się na wyspie Sancian. Zmarł w nocy 2/3.12.1552 r.
          Do chwały błogosławionych wyniósł go Papież Paweł V w 1619 roku, trzy lata później
został kanonizowany przez papieża Grzegorza XV.
          W 1910 r. papież św. Pius X ogłosił św. Franciszka patronem Dzieła Rozkrzewiania
Wiary, a w roku 1927 Papież Pius XI, wraz ze św. Teresą od Dzieciątka Jezus, ustanowił
głównym patronem misji katolickich. Liturgiczne wspomnienie: 03.12.

Św. Maria De Mattias

          Urodziła się 04.02.1805r w Vallecorsa. Dzięki

rozmowom z ojcem zdobyła wiedzę katechizmową i na
temat Pisma św. Poprzez czytanie Pisma św. Dowiadywała się o wydarzeniach biblijnych oraz
rozwijała wielką miłość do Jezusa, Baranka ofiarnego za zbawienie ludzkości.
Wszystko to działo się w latach 1810 - 1825, kiedy w jej miejscowości i całej okolicy przeżywano okres
tragicznego bandytyzmu. W duszy Marii dojrzewała
konfrontacja między krwią ludzką przelaną z nienawiści
i zemsty, a Krwią Chrystusa, która została przelana z
miłości, dla zbawienia wszystkich ludzi.
          W 1822r do Vallecorsa przybył św. Kasper, aby
głosić misje ludowe. Było to szczególne doświadczenie w życiu 17-letniej Marii, która zapragnęła czynić to, co
czynił ten misjonarz.
          Pod kierownictwem św. Kaspra 04.03.1834 roku założyła Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa. Na prośbę biskupa diecezji Angani otworzyła szkołę dla dziewcząt. Maria pragnęła reformy społeczeństwa i świata, nie ograniczała się do samej szkoły, gromadziła matki i młodzież, aby katechizować.
          Życie Marii przebiegało w nieustannym pragnieniu "sprawiania przyjemności Bogu" oraz radosnym zaangażowaniu się w pomoc "drogiemu bliźniemu", aby mógł poznać tajemnicę miłości Boga do ludzkości.
          Maria De Mattias zmarła w Rzymie 20.08.1866 r. Beatyfikowana została przez Papieża Piusa XII 01.10.1950 r. Uroczystej kanonizacji na placu św. Piotra dokonał Jan Paweł II 18.03.2003r.
Liturgiczne wspomnienie: 04.02.

Św. Katarzyna ze Sieny

          Urodziła się 25.03.1347r jako 23 z dwadzieściorga pięciorga dzieci Jakuba Benincasy i Lapy Piangenti. Już jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności.
Wspierana Bożą łaską w wieku siedmiu lat złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo. Z tego
powodu w wieku 12 lat popadła w ostry konflikt z matką, która chciała wydać ją za mąż. Katarzyna
kategorycznie odmówiła, a gdy nie pomogły perswazje i błagania - obcięła włosy.
          Pomimo wielu trudności ze strony rodziny, w 1363r wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie. Pod koniec karnawału 1367r., podczas nocnej modlitwy, dokonały się mistyczne zaślubiny z Chrystusem.
          Przemawiała i pisała listy w imieniu Boskiego oblubieńca do najznakomitszych osób ówczesnej
Europy, tak duchownych, jak i świeckich. Skupiła wokół siebie elitę Sieny, dla której stała się przewodniczką i mistrzynią duchową.
          Na skutek działania osób jej nieprzychylnych Katarzyna została wezwana przed trybunał inkwizycji we Florencji. Po wnikliwym rozpatrzeniu sprawy orzeczono, że nie ma żadnej herezji w wypowiedziach
Świętej ani w jej pismach.
          Kiedy Katarzyna wróciła do Sieny, Włochy nawiedziła dżuma. Święta z oddaniem pomagała chorym.
          Dnia 01.04.1375r otrzymała stygmaty, które aż do śmierci ukrywała przed światem. Czasy, w których
przyszło Katarzynie żyć, przypadły na tzw. okres niewoli awiniońskiej, kiedy papieże uzależnieni byli od
królów francuskich. Na skutek usilnej interwencji Świętej Papież Grzegorz XI ostatecznie powrócił do
Rzymu.
          Umarła z wyczerpania 29.04.1380r w Rzymie.
Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: "Dialog o Bożej Opatrzności", "Listy" oraz "Modlitwy".
          Papież Pius II 26.06.1461 r w bazylice św. Piotra dokonał uroczystej kanonizacji Sługi Bożej.
W nagrodę za poniesione trudy w obronie Kościoła Pius IX w 1866 r ogłosił św.
Katarzynę drugą po św. Piotrze, patronką Rzymu.
         W 1939 r Papież Pius XII proklamował św. Katarzynę drugą obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Italii, a Paweł VI w 1970 r ogłosił ją doktorem Kościoła.
Papież Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 r współpatronką Europy. Liturgiczne wspomnienie: 29.04.św. Katarzyna ze Sieny

Opr.: Ks. Dawid Wróblewski CPPS, Br. Heliodor Sikorski WKC

Reguła życia

2.1. Tajemnica Paschalna. Motywem przewodnim życia członków WKC jest Krew Chrystusa, która jest wyrazem tajemnicy paschalnej. Formacja WKC zakłada, że członkowie będą uczyli się dawać w życiu własną krew razem z krwią Chrystusa (SG 4). Każdy otwiera z miłością swoje serce dla krwawiącego Zbawiciela, mistycznie obecnego w trudnościach, cierpieniach, w samotności oraz niesprawiedliwości i ofiaruje się z Nim Ojcu Przedwiecznemu dla zbawienia świata.

2.2. „Krzyk krwi”. Wspólnota otwiera się także na „krzyk krwi” płynącej w ludzkich zranieniach. Idzie kochając i służąc przez modlitwę. Przez przykład własnego życia i konkretną pomoc.

2.3. Eucharystia. Członkowie Wspólnoty Krwi Chrystusa starają się jak najczęściej, nawet codziennie uczestniczyć w Eucharystii i przyjmować Komunię Świętą. Odnowieni w miłości Chrystusa, chcą świadomie być „Mistycznym Ciałem” i „Krwią Chrystusa”. Udział w liturgii eucharystycznej jest dla członków źródłem, z którego czerpią siły i światło do życia. Eucharystią w codziennych sprawach każdego dnia. Z tej szczególnej więzi z Jezusem Eucharystycznym wypływa także nabożeństwo, wyrażające się m.in. w osobistych i wspólnotowych spotkaniach z Nim na adoracji Najświętszego Sakramentu.

2.4. Słowo Boże i modlitwa. Członkowie Wspólnoty Krwi Chrystusa w ramach codziennej modlitwy wybierają przynajmniej jedną z modlitw do Krwi Chrystusa i starają się praktykować rozważanie Słowa Bożego, by być bardziej wolnymi dla Boga, oceniając wszystkie codzienne sprawy w świetle wieczności. Przez praktykę „Słowa Życia” członkowie grup Krwi Chrystusa pragną coraz wierniej żyć w obecności Boga i wypełniać Jego wolę.

2.5. Jedność przez Krew Chrystusa. Członkowie Wspólnoty Krwi Chrystusa dążą do tego, by przez wiarę stawać się duchową rodziną, w której pomagają sobie wzajemnie przez dobra duchowe i materialne (por. Dz 2, 34-37). Przez ofiarę przelanej krwi, Chrystus pojednał ziemię z niebem i ludzi pomiędzy sobą (por. Kol 1, 20). Dlatego wszędzie gdzie są członkowie WKC starają się być znakiem jedności, której Bóg pragnie dla swoich uczniów (por. J 17, 21).

            Więź miłości wzajemnej, prowadząca do jedności jest najlepszym fundamentem dla niesienia pomocy wszystkim potrzebującym.

            Krew Chrystusa jako prawdziwy skarb serca (por. Mt 6, 21) uwalnia od przywiązania do dóbr materialnych i pomaga dzielić się z innymi, aby budować Królestwo Boże.

2.6. Pokora i posłuszeństwo. Krew Chrystusa jest dla członków WKC znakiem miłości Bożej objawionej przez uniżenie się Syna Bożego, który ogołocił samego siebie dla naszego zbawienia stając się człowiekiem (por. Flp 2, 6n). Dlatego w duchu tradycji św. Kaspra każdy stara się przede wszystkim o pokorę, która wg  słów Świętego jest „bramą wszystkich innych cnót”. Posłuszeństwo Chrystusa aż do przelania krwi na krzyżu (por. Flp 2, 8) jest wzorem naszego posłuszeństwa - członków Wspólnoty.

2.7. Nawrócenie i pojednanie. Chrystusa odkupił nas „nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale swoją drogocenną Krwią, jako Baranka niepokalanego i bez zmazy” (por. 1P 1, 18-19). Świadomi tej wielkiej ceny członkowie WKC podejmują codzienną drogę nawrócenia, aby stać się świętymi, na wzór Tego, który ich powołał (por. 1P 1, 15). Krew Chrystusa przynagla do pojednania z Bogiem, samym sobą i z innymi ludźmi.

2.8. Wzory życia. Członkowie Wspólnoty Krwi Chrystusa spoglądają na przykład swoich Patronów, szczególnie na Maryję, którą czczą jako Matkę i Królową Przenajdroższej Krwi,

św. Kaspra del Bufalo, św. Franciszka Ksawerego, św. Marię De Mattias, św. Katarzynę Sieneńską. Ich życie przypomina zawsze o powołaniu członków Wspólnoty do świętości i daje nowe siły, do wypełniania swojej misji w Kościele i świecie współczesnym.