Nocne czuwanie - Podregion Częstochowski

 Program Podregionu Częstochowskiego na Nocnym Czuwaniu

Temat: Przebaczyć sobie

1. Wstęp

            Napisano: "Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego" (Mt.22, 34). Akceptacja siebie jest więc warunkiem miłości bliźniego. Czy akceptuję siebie?

Czy siebie lubię? Czy godzę się być osobą, którą jestem z jej ograniczeniami,

 ale też z jej zdolnościami?

Zadaję sobie jeszcze pytanie o to, czym tak naprawdę różnię się od innych, bo przecież moje są nie tylko własne ograniczenia, czy też zdolności?

            To, że jestem człowiekiem, jest wspólne dla mnie i innych ludzi.

To, że widzę i słyszę, i to, że jem i piję, jest tym samym, co robią wszystkie zwierzęta. Ale to, że JA - to JA, jest tylko moje i należy do mnie, i do nikogo innego,

 zostałem bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boże.

Dlatego, że jestem stworzony, odkupiony Najdroższą Krwią Jezusa Chrystusa.

Mimo tego wszystkiego kim jestem, że jestem osobą, może być mi trudno polubić siebie, bo nie czuję się kochany.

Nie padło bowiem jeszcze słowo miłość z powodu której wszyscy jesteśmy.

 Jak pisze św. Jan w swoim 1 Liście " [...] Bóg sam pierwszy nas umiłował" (1 J 4, 19).

Pragniemy powtórzyć za św. Janem "Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam" (1 J 4, 16), bo wierzymy, że Słowo Boże mówi prawdę.

Pojednanie z samym sobą to nic innego, jak akceptacja i sympatia swojej własnej osoby.

Ciężko jest szanować, lubić i kochać samego siebie, gdy nie ma we mnie iskry miłości do tych wartości.

 Pełne pojednanie możemy znaleźć tylko w Krwi Zbawiciela, które daje nie tylko iskrę Bożej miłości, ale cały ogień, który rozgrzewać ma nasze serca ku akceptacji siebie. Jezus daje nam godność, byśmy potrafili żyć i cieszyć się sobą, ale i po to, byśmy umieli dawać siebie innym, pokazywać tą miłość i szczerość, która ma swoje zakorzenienie w Miłości Boga.

            Istotnym elementem w procesie pojednania jest pełne zaufanie Temu,

który kocha i udziela nam tego, czego potrzeba.

 Pojednanie to nic innego jak miłość do samego siebie, która swój wzór czerpie

z Miłości Bożej. Wielkość Boga w naszych sercach w chwili pojednania nie ma granic, Jezus uzdrawia i daje pojednanie, bo kocha i to jest całe spektrum Bożej łaski,

 z którą mamy pracować, by dać się uzdrowić dla dobra naszego i naszych bliźnich,

bo czymże jesteśmy w chwili pojednania, jak nie dziećmi Bożymi, chcącymi upodobnić się do swojego Stwórcy?

            Chrystus chce nas mieć takimi, by móc przekazać swoją Miłość dalej, tym którzy nie są w stanie Go poznać i zobaczyć, jak wielkie dzieła czyni Bóg dla tych, którzy zostali odkupieni Jego Najdroższą Krwią.

2. Piosenka: „Kochaj siebie”

Kochaj siebie bo jesteś kochany

Kochaj siebie bo On kocha już

Kochaj siebie Bóg płacił krwią swoją

Kochaj siebie bez szminki bez róż.

1. Przyjmij siebie bo jesteś potrzebny

Przyjmij siebie bo On ciebie zna

Przyjmij siebie Bóg twym Przyjacielem

Przyjmij siebie bez „ale” bez dna.

Kochaj siebie bo jesteś kochany

Kochaj siebie bo On kocha już

Kochaj siebie Bóg płacił krwią swoją

Kochaj siebie bez szminki bez róż.

2. Przebacz sobie bo jesteś już czysty

Przebacz sobie bo On życie da

Przebacz sobie Bóg twym Zbawicielem

Przebacz sobie bez lęku, bez cła.

3. Świadectwo (Józef Siwicki)

4. Kanon:

To mój Pan, wiele mi uczynił, On moim Bogiem,

To mój Pan wiele mi uczynił On mnie uzdrowił.

5. ROZMOWA MIŁOSIERNEGO BOGA Z DUSZĄ W ROZPACZY

Jezus: Duszo w ciemnościach pogrążona, nie rozpaczaj, nie wszystko jeszcze stracone, wejdź w rozmowę z Bogiem swoim, który jest Miłością i Miłosierdziem samym.

Narrator: Lecz niestety, dusza  pozostaje głucha na wołanie Boże i pogrąża się jeszcze w większych ciemnościach.

Jezus: duszo, usłysz głos miłosiernego Ojca swego.

Narrator: Budzi się w duszy odpowiedź: nie ma już dla mnie miłosierdzia. I wpada w jeszcze większą ciemność, w pewien rodzaj rozpaczy, który daje jej pewien przedsmak piekła i czyni ją całkowicie niezdolną do zbliżenia się do Boga. Jezus trzeci raz mówi do duszy, lecz dusza jest głucha i ślepa, poczyna się utwierdzać w zatwardziałości i rozpaczy. Wtenczas zaczynają się niejako wysilać wnętrzności miłosierdzia Bożego i bez żadnej współpracy duszy daje jej Bóg Swą ostateczną łaskę.

Jeżeli nią wzgardzi, już ją Bóg pozostawi  w stanie w jakim sama chce być na wieki. Ta łaska wychodzi z miłosiernego Serca Jezusa i uderza światłem duszę i dusza zaczyna rozumieć wysiłek Boży, ale zwrócenie od niej zależy. Ona wie, że ta łaska dla niej ostatnia i jeżeli okaże drgnienie dobrej woli – chociażby najmniejsze - to miłosierdzie Boże dokona reszty.

Jezus: Tu działa wszechmoc mojego miłosierdzia, szczęśliwa dusza, która, skorzysta z tej łaski.

Jezus: Jak wielką radością napełniło się serce moje, kiedy  wracasz do  mnie. Widzę cię bardzo słabą dlatego biorę cię na własne ramiona i niosę  w dom Ojca Mojego.

Narrator: Dusza jakby przebudzona. - Czy to możliwe, żeby jeszcze dla mnie  było miłosierdzie? – pyta się pełna trwogi.

Jezus: Właśnie ty, dziecię moje, masz wyłączne prawo do mojego miłosierdzia. Pozwól mojemu miłosierdziu działać w tobie, w twej biednej duszy, pozwól niech wejdą do duszy promienie łaski, one wprowadzą światło, ciepło i życie.

Dusza: Jednak lęk mnie ogarnia na samo wspomnienie moich grzechów i ta straszna trwoga pobudza mnie do powątpiewania o Twojej dobroci.

Jezus: Wiedz duszo, te wszystkie grzechy twoje nie zraniły mi tak boleśnie serca, jak obecna twoja nieufność, po tylu wysiłkach mojej miłości  i miłosierdzia nie dowierzasz mojej dobroci.

Dusza: O Panie, ratuj mnie Sam, bo ginę, bądź mi Zbawicielem. O Panie, resztę wypowiedzieć nie jestem zdolna, rozdarte jest moje biedne serce, ale Ty Panie...

Narrator: Jezus nie pozwolił dokończyć tych słów duszy, ale podnosi ją z ziemi w jednym momencie wprowadza ja do mieszkania własnego Serca, a wszystkie grzechy znikły w oka mgnieniu, miłości żar zniszczył je.

Jezus: Masz, duszo wszystkie skarby Serca, bierz z niego cokolwiek ci potrzeba.

Dusza: O Panie, czuję się zalana Twoją łaską, czuję, jak nowe życie wstąpiło we mnie, a nade wszystko, czuję Twą miłość w mym sercu, to mi wystarcza. O Panie, przez wieczność całą wysławiać będę wszechmoc miłosierdzia Twego, ośmielona Twoją dobrocią, wypowiem Ci wszystek ból serca swego.

Jezus: mów dziecię, wszystko bez żadnych zastrzeżeń, bo słucha cię Serce miłujące, Serce najlepszego przyjaciela.

Dusza: O Panie, teraz widzę całą swoją niewdzięczność i Twoją dobroć. Ścigałeś mnie Swoją łaską, a ja udaremniałam wszystkie Twoje wysiłki, widzę, że należało mi się samo dno piekła za zmarnowanie Twych łask.

Narrator: Jezus przerywa duszy rozmowę i mówi:

Jezus: nie Zagłębiaj się w nędzy swojej, jesteś słaba. abyś mówiła, lepiej patrz w Moje Serce pełne dobroci  i przejmij się Moimi uczuciami i staraj się o cichość i pokorę. Bądź miłosierna dla innych, jako Ja jestem dla ciebie, a kiedy poczujesz, że słabną twe siły, przychodź do źródła miłosierdzia i krzep duszę swoją, a nie ustaniesz w drodze.

Dusza: Już teraz rozumiem miłosierdzie Twoje, które mnie osłania jak obłok świetlany i prowadzi mnie w dom mojego Ojca, chroniąc mnie przed strasznym piekłem, na które nie raz, ale tysiąc razy zasłużyłam. O Panie, nie wystarczy mi wieczności na godne wysławianie Twojego niezgłębionego miłosierdzia, Twojej litości nade mną.

Kanon:

Wielbić Pana chcę, radosną śpiewać pieśń

Wielbić Pana chcę, On źródłem życia jest.

6. Świadectwo „Polubić siebie” (Małgorzata Wudarczyk)

7. Kanon:

Pan jest mocą swojego ludu

Pieśnią moją jest Pan

Moja tarcza i moja moc

On jest mym Bogiem nie jestem sam

w Nim moja siła nie jestem sam.

8. Litania Zwycięstwa

Wielbię Rany i Krew Chrystusa.
Ona uzdrawia moje ciało,
Ona koi moją duszę,
Ona leczy mój umysł.
Chwała i moc Barankowi Bożemu,
Który za nas pośród męki
przelał swoją Krew.

Jego Krew ma moc oczyszczenia,
Jego Krew ma moc przebaczenia,
Jego Krew ma moc wyzwolenia,
Jego Krew ma moc odnowienia,
Jego Krew ma moc ocalenia,
Jego Krew zwycięża.     

Wszystko jest możliwe dla tego,
kto uwierzył w moc Krwi Baranka  

Wielbię Krew Baranka,

Która obmywa mnie z win,
Aż jak śnieg biały się staję.
Wielbię Krew Baranka,
Która mocą swą wyzwala mnie
z pęt grzechów i przywiązań.
Wielbię Krew Baranka,
mocniejszą niż moja.
Ona kształtuje mnie na obraz
i podobieństwo Boże.

Wielbię Krew Baranka,
która zwycięża wszelkie
przytłaczające mnie wrogie moce.
Wielbię Krew Baranka,
Ona chroni mnie
od chytrych zakusów wroga.

Wielbię Krew Baranka,
która przygotowuje mi
weselne szaty.

Wielbię Krew Baranka,
która wszystko,
wszystko czyni nowym.

Alleluja! Amen.

  Zamiast cytatów była śpiewana  Pieśń:

Ta Krew z grzechu obmywa Nas……..

Cytaty (gdyby brakło programu)

„Nig­dy nie jest za późno do pojednania siebie z własną duszą”. (George Byron)

“Miłość do samego siebie wymaga praktyki. Polega ona na życiu, w którym człowiek nie zdradza samego siebie i żyje w zgodzie ze swoją wewnętrzną prawdą, bez względu na to, czym ona jest”. (B. Brennan)

„Wybaczenie jest przede wszystkim dla wybaczającego. Pozwala uwolnić się od czegoś, co zżera cię żywcem, niszczy wszelką radość i zdolność do kochania.” (Paul Young)

„Każdy z nas ma o coś żal do samego siebie. Pojednać się z samym sobą to znaczy przebaczyć sobie błędy popełnione w przeszłości, wyciągając z nich wnioski po to, by więcej do tych błędów nie powracać” ( ks. Marek Dziewiecki