1. DUCH ŚWIĘTY - PAN I OŻYWICIEL- wrzesień

Temat roku formacyjnego:

UDZIEL NAM PANIE SWOJEGO DUCHA

3.1. DUCH ŚWIĘTY - PAN I OŻYWICIEL- wrzesień

                                                         I.

Jaka jest w Kościele i we Wspólnocie Krwi Chrystusa relacja do Ducha Świętego i co wymaga ożywienia?

W Kościele polskim obserwujemy z jednej strony wiarę mocną tzw. tradycyjną, a z drugiej - wiarę nowych pokoleń bez głębszych korzeni z chrześcijaństwem i Chrystusem. Obserwujemy też relację z Duchem Świętym na tzw. Mszach św. uzdrowieniowych, czy charyzmatycznych, którą można określić jako emocjonalną, a więc płytką,

niedojrzałą, będącą jeszcze w rozwoju. Taka postawa świadczy o zapomnieniu, że to Duch Święty kieruje Kościołem i człowiekiem, a nie odwrotnie.

Potrzebna jest interioryzacja wiary, czyli po pierwsze uczynienie jej osobistą, a po drugie - widoczną w czynach i w postawach chrześcijańskich takich jak: uczciwość, prawda, wierność małżeńska, poszanowanie życia, trzeźwość, lub przynajmniej kultura picia i miłość względem bliźniego.

Poza tym, w świadomości Polaków powinna być obudzona potrzeba dzielenia się wiarą, czyli duch ewangelizacji. Wiara sama nie przekaże się nowemu pokoleniu, jeśli nie podejmie się świadomego procesu wychowywania. Jeśli ktoś sam jej nie posiada, to w jaki sposób ją przekaże? Potrzebujemy najpierw spotkania z żywym Bogiem, a potem katechezy i dobrej formacji w różnych grupach religijnych, obecnych szczególnie w parafiach. To świeccy mają zająć się współczesnymi areopagami wiary, na których będą mogli głosić Ewangelię. Gdzie je tworzyć? Po pierwsze w rodzinach i dla rodzin, po drugie w edukacji; tu warto zapytać, jakimi wartościami karmi się współczesne dzieci i młodzież? Po trzecie - w pracy zawodowej, którą ma przenikać duch Ewangelii, aby człowiek nie stał się tylko trybem w wielkiej maszynie biznesu. Po czwarte - w kulturze, która ma nieść chrześcijaństwo, a nie prowadzić z nim walkę. Po piąte ewangelizacja powinna dokonywać się przez media, które posiadają największe spectrum odbiorców. Warto odpowiedzieć sobie na pytanie na ile sami wspieramy media katolickie w Polsce i na ile bezpośrednio w nich uczestniczymy? Kolejnym polem ewangelizacji ludzi świeckich jest działalność społeczno-polityczna[1]. Tu dotyka nas nieszczęście, ponieważ obrzydzono nam politykę przez korupcję, prostacką krytykę, frywolność obyczajów i kłamstwo. Tym pilniejsza jest potrzeba, aby tam pójść i wnieść dobre prawa ludzkie i Boże, bo one są źródłem pokoju i ładu społecznego.

                                               II.

Co Biblia i Katechizm Kościoła Katolickiego mówi o mocy ożywiającej Ducha Świętego? Znaczenie słowa „Pan”.

Duch Święty objawia wewnętrzną Tajemnicę Boga (por. 1 J 4,8.16). Jest nią wymiana Miłości pomiędzy Osobami Trójcy Świętej (por. KKK 221). Ojca i Syna łączy wzajemny zachwyt i Miłość, „i ta Miłość też jest Osobą, Duchem Świętym”[2] Duch Święty jest Duchem Ożywicielem. Katechizm Kościoła Katolickiego opisuje tę cechę Ducha Świętego w kontekście tematu Zmartwychwstania. „ Zmartwychwstanie dokonało się mocą Ojca, który „wskrzesił” Chrystusa, swego Syna, i przez to w doskonały sposób wprowadził Jego człowieczeństwo - wraz z Jego ciałem - do Trójcy (…). Św. Paweł podkreśla ukazanie się mocy Bożej przez dzieło Ducha, który ożywił martwe człowieczeństwo Jezusa i powołał go do chwalebnego stanu Pana” (KKK 648). Skoro ożywienie martwego człowieczeństwa Chrystusa było możliwe w Duchu Świętym, to będzie też możliwe ożywienie mocą Ducha tego wszystkiego, co martwe w nas i w naszym środowisku.

Istota Ducha Świętego jest związana ze słowem hebrajskim „Ruah”, co oznacza tchnienie, wiatr, powietrze, jak również osobowe Tchnienie Boga Ducha Bożego. To Tchnienie jest nadprzyrodzoną nowością wprost od Trójcy Świętej (por. KKK 691).

Tytuł „Pan” (hbr. Adonai, Jahwe, grec. Kyrios) w Starym Testamencie odnosił się do majętnego właściciela ziemskiego (Rdz 24,9). W znaczeniu religijnym odnosił się do Boga, który wyprowadza Izraela z Egiptu (Wj 19,4-6) i dokonuje innych czynów zbawczych. W Nowym Testamencie tytuł ten i władza Boska przysługuje szczególnie Jezusowi (por. J 11.12; 1 Kor 16,22; Mt 28,18; Ef 1,20-22)[3].

Określenie: „wierzę w Ducha Świętego Pana i Ożywiciela” przypomina prawdę o równej godności Ducha Świętego - Trzeciej Osoby Boskiej - z Drugą, czyli Jezusem Chrystusem. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi: „Wierzyć w Ducha Świętego oznacza wyznawać, że Duch Święty jest jedną z Osób Trójcy Świętej, współistotny Ojcu i Synowi i << z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę>>” (KKK 685). Dlatego Pan i Ożywiciel to Trzecia Osoba Trójcy Świętej równa Ojcu i Synowi Bożemu, która jest w stanie ożywiać oraz wskrzeszać w nas do życia to, co martwe i słabe.

                                               III.

Wnioski - co robić by zmieniać naszą relację do Ducha Świętego Pana i Ożywiciela?

1. Wierzyć, że Duch Święty działa w Kościele i świecie niezależnie od nas. My mamy pozwolić Mu działać w naszym wnętrzu i w strukturach społecznych.

2. Zaangażować się bardziej, jako osoba świecka, w rozwój swego powołania otrzymanego na Chrzcie Świętym np. przez uczestnictwo w szeregach jakiegoś ruchu kościelnego lub wspólnoty.

3. Pamiętać, że Duch Święty może ożywić w nas to, co obumarło, ale też inspiruje w tym, co nowe, daje odpowiedź na znaki czasu w Kościele i świecie. Duch Święty ma moc ukazać to, co dziś potrzebne jest człowiekowi do zbawienia.

4. Pamiętać o źródłach przyjmowania Ducha Świętego i korzystać z nich, aby doświadczać nadprzyrodzonego tchnienia nowości „wprost od Trójcy Świętej”. A są nimi:

- modlitwa, szczególnie do Drogocennej Krwi. Nasz Założyciel św. Kasper del Bufalo mówi, że wołanie do tronu Drogocennej Krwi Naszego Pana Jezusa Chrystusa powoduje nabieranie ducha[4]. Modlitwa jest spotkaniem z Trójca Świętą. Kiedy modlimy się do Jednej z Osób Trójcy Świętej, modlimy się do Jedynego Boga (por. KKK 2789).

- Słowo Boże, bo ono jest natchnione Duchem Świętym (por. KKK 105),

- Eucharystia, która jest ofiarą Kościoła i Chrystusa w jedności Ducha Świętego (por. KKK 1553),

- Krzyż naszego Pana, który jeśli jest przyjęty z wiarą staje się drogą do Zmartwychwstania (por. J 15, 13; J 3, 16,

- miłość wzajemna, która prowadzi do doświadczenia Chrystusa Zmartwychwstałego, dającego nowe życie (por. J 13,31-35).

Ks. Bogusław Witkowski, CPPS

---

[1] Por. Cz. Parzyszek, Nowa Ewangelizacja-drogą Kościoła do nadziei, Ząbki 2010, s.337-381.

[2] M. Borkowska, Sześć Prawd Wiary, Tyniec 2018 s. 49.

[3] Por. H. Langkammer, Słownik Biblijny, Katowice 1984  s 118.

[4] Por. Kasper del Bufalo, Ep.V,1830,n.2110,495; Ep.III,1825,n.1183,362.