ZAGROŻENIA RODZINY PŁYNĄCE Z IDEOLOGII GENDER

List Pasterski Episkopatu Polski

na Niedzielę Świętej Rodziny 2013 roku

Drogie Siostry, drodzy Bracia!

Każdego roku w Oktawie Narodzenia Pańskiego przeżywamy Niedzielę Świętej Rodziny. Kierujemy myśl ku naszym rodzinom i podejmujemy refleksję na temat sytuacji współczesnej rodziny. Dzisiejsza Ewangelia opowiada o tym, że Rodzina z Nazaretu w trudnych i niejasnych sytuacjach starała się odczytać i wypełnić wolę Bożą, dzięki czemu wychodziła z nich odnowiona. Takie zachowanie stanowi dla nas ważną wskazówkę, że także dzisiaj posłuszeństwo Bogu i Jego niezrozumiałej czasem woli jest gwarantem szczęścia w rodzinie.

Błogosławiony Jan Paweł II, do którego kanonizacji się przygotowujemy, przypomina, że prawda o instytucji małżeństwa jest „ponad wolą jednostek, kaprysami poszczególnych małżeństw, decyzjami organizmów społecznych i rządowych” (23 II 1980). Prawdy tej należy szukać u Boga, ponieważ „sam Bóg jest twórcą małżeństwa” (GS 48). To Bóg stworzył człowieka mężczyzną i kobietą, zaś bycie – w ciele i duszy – mężczyzną „dla” kobiety i kobietą „dla” mężczyzny uczynił wielkim i niezastąpionym darem oraz zadaniem w życiu małżeńskim. Rodzinę oparł na fundamencie małżeństwa złączonego na całe życie miłością nierozerwalną i wyłączną. Postanowił, że taka właśnie rodzina będzie właściwym środowiskiem rozwoju dzieci, którym przekaże życie oraz zapewni rozwój materialny i duchowy.

Ta chrześcijańska wizja nie jest jakąś arbitralnie narzuconą normą, ale objawia najgłębszy, wewnętrzny sens małżeństwa i rodziny. Odrzucanie tej wizji prowadzi nieuchronnie do rozkładu rodzin i do klęski człowieka. Jak pokazuje historia ludzkości, lekceważenie Stwórcy jest zawsze niebezpieczne i zagraża szczęśliwej przyszłości człowieka i świata. Nieliczenie się z wolą Boga w rodzinie prowadzi do osłabienia więzi jej

Bożego Narodzenia

 Gdy na niebie błyśnie gwiazda, niech narodzi się Boży Syn w każdej duszy.
  Niech nam Jezus błogosławi w każdy czas, a my Jemu bezgranicznie ufajmy,  
w Nim nadzieję pokładajmy, obdarzajmy się pokojem i kochajmy się nawzajem.

Przyjdź Marana Tha

Przyjdź, przyjdź Marana Tha. 

Przyjdź, 
przyjdź
Światłości serc.

Przyjdź Panie Jezu przyjdź.

Temat IV: Pojednawcza moc sakramentów

Cel człowieka?

1. Zintegrowanie na płaszczyźnie ludzkiej. To rozwój osobowości w sferze fizycznej i psychicznej(wychowanie).

a. Wychowanie do bycia człowiekiem.

„ Wychowanie zdąża do kształtowania osoby ludzkiej w kierunku jej celu ostatecznego, a równocześnie dla dobra społeczności, których człowiek jest członkiem… do harmonijnego rozwijania wrodzonych właściwości fizycznych, moralnych i intelektualnych, do zdobywania stopniowo coraz doskonalszego zmysłu odpowiedzialności… i osiąganiu prawdziwej wolności”(DWCH 1).

2. Zintegrowanie na płaszczyźnie duchowej. To rozwój cnót ku świętości, ku celowi ostatecznemu.

a. Wychowanie do bycia świętym.

„Celem wychowania chrześcijańskiego jest współdziałanie człowieka z łaską nad urobieniem doskonałego chrześcijanin… naśladującego Chrystusa i żyjącego Jego mocą sakramentalną. Prawda o grzechu pierworodnym uzasadnia bliżej ten cel, wskazując rozdarcie w naturze ludzkiej, skłócenie jej namiętności, osłabienie rozumu i skłonności do złego. Łaska więc Chrystusa leczy zranioną naturę człowieka, a konieczna z nią współpraca uświęca i udoskonala człowieka”. (II Synod Plenarny, Teksty robocze, Pallotinum, Poznań-Warszawa 1991. s. 211)

3. Czy jest możliwe osiągnąć taką integrację tylko po ludzku, bez pomocy Boga, bez Jego Łaski, bez współpracy z innymi?

Rodzice pierwszymi wychowawcami:

„A zatem ci wszyscy, którzy w społeczeństwie stoją na czele szkolnictwa, nie powinni nigdy zapomnieć, że rodzice zostali ustanowieni przez samego Boga pierwszymi i głównymi wychowawcami dzieci, i że ich prawo jest niezbywalne”. (FC 36-40).

„Rodzice, ponieważ dali życie dzieciom, w najwyższym stopniu są obowiązani do wychowania potomstwa i dlatego muszą być uznani za pierwszych i głównych jego wychowawców (DWCH 3).

Współpraca ze szkołą:

„Jednakże dopełnieniem praw rodziców jest spoczywająca na nich poważna powinność głębokiego zaangażowania się w nawiązanie serdecznego i czynnego kontaktu z nauczycielami i kierownictwem szkoły(FC 36-40).

Rola Kościoła:

„Rodzina potrzebuje również szczególnej pomocy duszpasterzy, którym nie wolno zapomnieć, że rodzice mają nienaruszalne prawo do powierzenia dzieci wspólnocie kościelnej”(FC 36-40).

4.Wszystkie Sakramenty jednają nas z Bogiem, drugim człowiekiem, z samym sobą i ze światem.

Omawiamy szczególnie :Sakrament: Pokuty i Pojednania, Eucharystii, Chorych.

4.1 Praca w grupach nad tekstem:

4.2 Łaska uśw. udzielana w innych Sakramentach np. bierzmowania, Kapłaństwa, Małżeństwa...

Wnioski:

W pełni zintegrowany człowiek to człowiek trójwymiarowy, ciało, dusza i duch. Człowiek to nie tylko ciało, czy psychika, ale i też strona duchowa człowieka, która pomaga mu zjednoczyć się z samym Bogiem na modlitwie. Wychowanie scala człowieka na płaszczyźnie fizycznej i osobowościowej a sakramenty scalają człowieka wewnątrz siebie, z Bogiem i z drugim człowiekiem, mają moc pojednawczą. „Beze mnie nic nie możecie uczynić”(Por. J 15,5), tzn.  bez wsparcia od strony Boga, bez Jego Łaski.

Praca w grupach nad tekstem:

Grupa I.

Sakrament Pokuty i Pojednania a moc pojednawcza wg Katechizmu Kościoła Katolickiego(KKK)

1484 "Indywidualna i integralna spowiedź oraz rozgrzeszenie stanowią jedyny zwyczajny sposób, przez który wierni dostępują pojednania z Bogiem i Kościołem, chyba że zwalnia ich od tego niemożliwość fizyczna lub moralna" 80 . Jest to uzasadnione, gdyż Chrystus działa w każdym sakramencie; zwraca się osobiście do każdego grzesznika: "Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy" (Mk 2, 5); On jest lekarzem pochylającym się nad każdym chorym, który Go potrzebuje 81 , by zostać uzdrowionym; podnosi każdego i na nowo włącza do komunii braterskiej. Dlatego spowiedź osobista jest najbardziej wymowną formą pojednania z Bogiem i Kościołem.

1488 W świetle wiary nie ma większego zła niż grzech i nic innego nie powoduje gorszych skutków dla samych grzeszników, dla Kościoła i dla całego świata.
1489 Powrót do komunii z Bogiem, która została utracona przez grzech, rodzi się z łaski Boga pełnego miłosierdzia i troszczącego się o zbawienie ludzi. Trzeba prosić o ten cenny dar dla siebie i dla innych.
1491 Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłana. Aktami penitenta są: żal za grzechy, spowiedź lub ujawnienie grzechów przed kapłanem oraz postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia i czynów pokutnych.
1496 Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące:
- pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę;
- pojednanie z Kościołem;
- darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne;
- darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechu;
- pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa;
- wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.

4.1 Odpowiedź na pytanie: Czy grzech jest  przeszkodą w zintegrowaniu człowieka?

-co to jest grzech?  Potrzeba go oddać Bogu przez nawrócenie i Sakrament Pokuty ,a  skutki jego poddać pod działanie Łaski uświecającej, która uzdrawia.

4.2  Czy w integrowaniu człowieka na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej jest przeszkodą brak wytrwałości? (brak siły wewnętrznej, motywacji, odwagi, wierności postanowieniom i decyzją  w codzienności tzw. lenistwo fizyczne i duchowe).

-Jak wytrwać w dobrym i prawym sumieniu?

-Rachunek sumienia i rachunek w sumieniu? (Czy moje sumienie jest prawidłowo formowane? Można zgodnie z własnym sumieniem mordować dzieci w obozach koncentracyjnych, dokonywać aborcji, selekcji eugenicznej np. przez In-vitro, kraść używać środki antykoncepcyjne itp.)

-Czy moje sumienie kształtuje Objawienie i nauka Kościoła? (Katechizm Kościoła Katolickiego, dokumenty Papieskie…?).

Grupa II.

Sakrament Eucharystii  a moc pojednawcza wg Katechizmu Kościoła Katolickiego(KKK)

1416 Przyjęcie Ciała i Krwi Chrystusa w Komunii świętej pogłębia zjednoczenie komunikującego z Panem, gładzi grzechy powszednie i zachowuje od grzechów ciężkich. Ponieważ zostają umocnione więzy miłości między komunikującym a Chrystusem, przyjmowanie tego sakramentu umacnia jedność Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa.
1419 Chrystus, przechodząc z tego świata do Ojca, dal nam w Eucharystii zadatek swojej chwały; udział w Najświętszej Ofierze utożsamia nas z Jego Sercem, podtrzymuje nasze siły w czasie ziemskiej pielgrzymki, budzi pragnienie życia wiecznego i już teraz jednoczy nas z Kościołem niebieskim, ze świętą Dziewicą Maryją i wszystkimi świętymi.

Odpowiedź na pytanie :

- Czy Pokarm Słowa Bożego i Komunii św.  z Eucharystii jest dla nas mocą w integrowaniu człowieka od wewnątrz na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej?

- Jakie są skutki duchowe przyjmowania Komunii świetej?

- Jak rozumiesz pojecie zadatek przyszłej chwały?

Grupa III.

Sakrament Namaszczenia Chorych a moc pojednawcza wg Katechizmu Kościoła Katolickiego(KKK)

1532 Skutki specjalnej łaski sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla jego własnego dobra oraz dla dobra całego Kościoła;
- umocnienie, pokój i odwaga, by przyjmować po chrześcijańsku cierpienia choroby lub starości;
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.

Odpowiedź na pytanie :

4.3 Czy choroba i cierpienie jest przeszkodą w integrowaniu człowieka na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej  ?

- Choroba, cierpienie fizyczne, psychiczne i duchowe – czym jest?

- Czy ono ma sens? (Wg rozumu i  ludzkiej logiki i  wg Objawienia!)

-Sakrament Chorych niesie Łaskę uśw. Ona pomaga w przyjęciu cierpienia i dojrzewaniu w nim. Opowiedz jak to było w życiu bł. Chiary Luce Badano?

Chiara  Badano(1971-1990). Jej lata życia, choć nieliczne, były ciągłą wędrówką ku górze. Pełna cnót, inteligentna, ładna i wysportowana. Zostaje dotknięta nowotworem, ale nie poddaje się. Powierza się woli Bożej i przepełniona oblubieńczą miłością zmierza na spotkanie z Panem Jezusem. Przyjmuje chorobę jako dar: „Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja też tego chcę”. Promienieje radością i pokojem, służąc pomocą i wsparciem tym, którzy SA blisko niej. 25 września 2010 roku Kościół ogłosił Chiarę Badano błogosławioną…[1]

 (Listy bł. Chiary Luce Badano do Chiary Lubich):

„ Żadnych efektów, żadnej poprawy. Medycyna złożyła broń. Tylko Bóg może. Po przerwaniu zabiegów ból w kręgosłupie spowodowany dwoma operacjami oraz unieruchomieniem w łóżku się nasilił i prawie nie mogę już obracać się na boki. Dziś wieczorem moje serce wypełnia radość… Czuję się taka mała, a droga, którą muszę iść, jest taka trudna, często czuję się przygnieciona przez ból. Ale mój Oblubieniec przyjdzie po mnie, prawda?  Tak, ja też powtarzam za tobą: <<Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja też tego chcę>>. Tak jak ty jestem pewna, że razem z Nim zwyciężymy świat! <<Jedno>> w Jezusie ukrzyżowanym i opuszczonym, twoja Chiara”[2].

Eucharystia na strychu

            „Podczas przygotowań do Mszy św. w pokoju Chiara dba o przygotowanie różnych elementów liturgii. Pomagają jej dwie przyjaciółki: Chicca i Paola Giribaldi. Ta ostatnia będzie grać na gitarze. Chiara sama wybiera fragmenty czytań i pieśni, ćwiczy je z entuzjazmem i układa modlitwę wiernych. Intensywnie przezywa spotkanie eucharystyczne z Jezusem, Oblubieńcem, którego nieustannie przyzywa w ciągu dnia. Jak do dziś wspominają uczestnicy tamtej Mszy św., wtedy na poddaszu panowała pogodna atmosfera, naznaczona prawdziwym pokojem, a nawet odrobina radości… Chiara śpiewała, a mama jej wtórowała. Podczas celebracji eucharystycznej jest bardzo skupiona, zwłaszcza przed i po komunii. Intensywność kontaktu z Panem Jezusem świadczy o tym, że to od Niego czerpie swoją siłę. Wszyscy zauważają wzruszającą zażyłość i bezpośredniość w jej więzi z Panem, a także pokorę w zawierzeniu się boskim planom(…). Wspomina przyjaciółka Paola: Przy niej nie czuło się nigdy, nawet przez chwilę, ciężaru choroby, cierpienia, ograniczeń gdy stawałam przy jej łóżku, miałam wrażenie, że to ja jestem chora, niepełnosprawna. Ja, która miałam naprawdę wszystko, a nie dawałam… Widziałam Chiarę, jak dociera na szczyt góry, była większa ode mnie, choć byłyśmy rówieśniczkami, i prowadziła swoją <<świętą podróż>>. Chciałam poprosić jął o pomoc, aby zdradziła mi, jak to zrobić, żeby i mnie się udało. Tak naprawdę nie potrzeba było jednak o nic pytać, wystarczyło na nią patrzeć, żeby się nauczyć nieustannie kochać i powtarzać tak jak ona: << Jeśli Ty tego chcesz, Jezu, ja też tego chcę. Ty, Panie jesteś moim jedynym dobrem>>. Kiedy wróciłam do domu, miałam pewność, że ja też na chwilę dotknęłam nieba”[3].

Ks. Bogusław Witkowski, CPPS

Wykaz skrótów:

DWCH  Sobór Watykański II. Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim Gravissimum educationis (1965)

FC Familiaris consortio, adhortacja apostolska Jana Pawła II (1981)

KKK       Katechizm Kościoła Katolickiego(1992)  

Bibliografia:

Dokumenty Papieskie:

II Sobór Watykański: Deklaracja o Wychowaniu Chrześcijańskim Gravissimum educationis   ( 28.10.1965).

II Synod Plenarny, Teksty Robocze, Poznań-Warszawa (1991)

Polskie Towarzystwo Nauczycieli, Kodes Etyki Nauczycielskie[4]j, Ząbki 1997. Zaaprobowany przez Jana Pawła II, 01.06.1996 r.

Jan Paweł II,  Familiaris consortio, adhortacja apostolska (1981)

Jan  Paweł II , Nauczanie Papieskie II,1 1979, Poznań 1990.

Jan  Paweł II , Jezus Chrystus wczoraj, dziś i na wieki, Przemówienia z Pielgrzymki Apostolskiej Ojca Świętego do Polski w 1997 roku, Ząbki 1997.

Katechizm Kościoła Katolickiego(1992) 

Literatura pomocnicza:

Magrini M., Ze światła ku światłu, Błogosławiona Chiara Badano, Kraków 2011.

Mitek E., Wychowanie Katolickie w szkole i w domu, Wrocław 1996.

---

[1]       M. Magrini, Ze światła ku światłu, Błogosławiona Chiara Badano, Kraków 2011 z okladki.

[2]      Tamże, s.179-180.

[3]      Tamże, s. 191-193.

[4]      Z przedmowy: Przy opracowaniu Kodeksu korzystano z „Powinności nauczyciela” , ks. G. Piramowicza, „Dialogów Pedagogium”, B. Kryszkiewicza; „O duszy nauczycielstwa”, J.W. Dawida; Homilii do nauczycieli i wychowawców wygłoszonych przez Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego; „Listów i encyklik” papieży Pawła VI i Jana Pawła II;” Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela” ONZ, oraz literatury naukowej poświeconej etyce zawodowej.

Życzenia

·      
 Jak często z okazji Świąt Bożego Narodzenia czy Nowego Roku życzymy sobie zdrowia, szczęścia i wszelkiej pomyślności. Ta

wszelka pomyślność może być różna i może obrócić się przeciw nam. Życzmy sobie pomyślności Bożej, czyli tego, żeby wszystko działo się po myśli Pana Boga.

·       Życzmy sobie nie radości z tego wszystkiego, co przemija, jest dekoracją i nastrojem, ale radości z Bożego Narodzenia, która jest radością z Boga samego, który chce pojawić się w naszym życiu, aby przez nas promieniować na ludzi.

·      Życzmy sobie Nowego Roku, to znaczy, by popatrzeć na wszystko z nowej strony.

Na swoje życie, nie jak na pasmo nieszczęść, ale trudną nieraz drogę, która prowadzi do Boga.

Na cierpienie – jak na próbę miłości.

Na bliźniego - nie jak na wilka, ale na kogoś, kogo można polubić ze wszystkimi wadami i zaletami.

Wspólnota Krwi Chrystusa - czuwanie na Jasnej Górze 14.12. 2013.

Nocne czuwanie - Podregion Częstochowski

 Program Podregionu Częstochowskiego na Nocnym Czuwaniu

Temat: Przebaczyć sobie

1. Wstęp

            Napisano: "Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego" (Mt.22, 34). Akceptacja siebie jest więc warunkiem miłości bliźniego. Czy akceptuję siebie?

Czy siebie lubię? Czy godzę się być osobą, którą jestem z jej ograniczeniami,

 ale też z jej zdolnościami?

Zadaję sobie jeszcze pytanie o to, czym tak naprawdę różnię się od innych, bo przecież moje są nie tylko własne ograniczenia, czy też zdolności?

            To, że jestem człowiekiem, jest wspólne dla mnie i innych ludzi.

To, że widzę i słyszę, i to, że jem i piję, jest tym samym, co robią wszystkie zwierzęta. Ale to, że JA - to JA, jest tylko moje i należy do mnie, i do nikogo innego,

 zostałem bowiem stworzony na obraz i podobieństwo Boże.

Dlatego, że jestem stworzony, odkupiony Najdroższą Krwią Jezusa Chrystusa.

Mimo tego wszystkiego kim jestem, że jestem osobą, może być mi trudno polubić siebie, bo nie czuję się kochany.

Nie padło bowiem jeszcze słowo miłość z powodu której wszyscy jesteśmy.

 Jak pisze św. Jan w swoim 1 Liście " [...] Bóg sam pierwszy nas umiłował" (1 J 4, 19).

Pragniemy powtórzyć za św. Janem "Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam" (1 J 4, 16), bo wierzymy, że Słowo Boże mówi prawdę.

Pojednanie z samym sobą to nic innego, jak akceptacja i sympatia swojej własnej osoby.

Ciężko jest szanować, lubić i kochać samego siebie, gdy nie ma we mnie iskry miłości do tych wartości.

 Pełne pojednanie możemy znaleźć tylko w Krwi Zbawiciela, które daje nie tylko iskrę Bożej miłości, ale cały ogień, który rozgrzewać ma nasze serca ku akceptacji siebie. Jezus daje nam godność, byśmy potrafili żyć i cieszyć się sobą, ale i po to, byśmy umieli dawać siebie innym, pokazywać tą miłość i szczerość, która ma swoje zakorzenienie w Miłości Boga.

            Istotnym elementem w procesie pojednania jest pełne zaufanie Temu,

który kocha i udziela nam tego, czego potrzeba.

 Pojednanie to nic innego jak miłość do samego siebie, która swój wzór czerpie

z Miłości Bożej. Wielkość Boga w naszych sercach w chwili pojednania nie ma granic, Jezus uzdrawia i daje pojednanie, bo kocha i to jest całe spektrum Bożej łaski,

 z którą mamy pracować, by dać się uzdrowić dla dobra naszego i naszych bliźnich,

bo czymże jesteśmy w chwili pojednania, jak nie dziećmi Bożymi, chcącymi upodobnić się do swojego Stwórcy?

            Chrystus chce nas mieć takimi, by móc przekazać swoją Miłość dalej, tym którzy nie są w stanie Go poznać i zobaczyć, jak wielkie dzieła czyni Bóg dla tych, którzy zostali odkupieni Jego Najdroższą Krwią.

2. Piosenka: „Kochaj siebie”

Kochaj siebie bo jesteś kochany

Kochaj siebie bo On kocha już

Kochaj siebie Bóg płacił krwią swoją

Kochaj siebie bez szminki bez róż.

1. Przyjmij siebie bo jesteś potrzebny

Przyjmij siebie bo On ciebie zna

Przyjmij siebie Bóg twym Przyjacielem

Przyjmij siebie bez „ale” bez dna.

Kochaj siebie bo jesteś kochany

Kochaj siebie bo On kocha już

Kochaj siebie Bóg płacił krwią swoją

Kochaj siebie bez szminki bez róż.

2. Przebacz sobie bo jesteś już czysty

Przebacz sobie bo On życie da

Przebacz sobie Bóg twym Zbawicielem

Przebacz sobie bez lęku, bez cła.

3. Świadectwo (Józef Siwicki)

4. Kanon:

To mój Pan, wiele mi uczynił, On moim Bogiem,

To mój Pan wiele mi uczynił On mnie uzdrowił.

5. ROZMOWA MIŁOSIERNEGO BOGA Z DUSZĄ W ROZPACZY

Jezus: Duszo w ciemnościach pogrążona, nie rozpaczaj, nie wszystko jeszcze stracone, wejdź w rozmowę z Bogiem swoim, który jest Miłością i Miłosierdziem samym.

Narrator: Lecz niestety, dusza  pozostaje głucha na wołanie Boże i pogrąża się jeszcze w większych ciemnościach.

Jezus: duszo, usłysz głos miłosiernego Ojca swego.

Narrator: Budzi się w duszy odpowiedź: nie ma już dla mnie miłosierdzia. I wpada w jeszcze większą ciemność, w pewien rodzaj rozpaczy, który daje jej pewien przedsmak piekła i czyni ją całkowicie niezdolną do zbliżenia się do Boga. Jezus trzeci raz mówi do duszy, lecz dusza jest głucha i ślepa, poczyna się utwierdzać w zatwardziałości i rozpaczy. Wtenczas zaczynają się niejako wysilać wnętrzności miłosierdzia Bożego i bez żadnej współpracy duszy daje jej Bóg Swą ostateczną łaskę.

Jeżeli nią wzgardzi, już ją Bóg pozostawi  w stanie w jakim sama chce być na wieki. Ta łaska wychodzi z miłosiernego Serca Jezusa i uderza światłem duszę i dusza zaczyna rozumieć wysiłek Boży, ale zwrócenie od niej zależy. Ona wie, że ta łaska dla niej ostatnia i jeżeli okaże drgnienie dobrej woli – chociażby najmniejsze - to miłosierdzie Boże dokona reszty.

Jezus: Tu działa wszechmoc mojego miłosierdzia, szczęśliwa dusza, która, skorzysta z tej łaski.

Jezus: Jak wielką radością napełniło się serce moje, kiedy  wracasz do  mnie. Widzę cię bardzo słabą dlatego biorę cię na własne ramiona i niosę  w dom Ojca Mojego.

Narrator: Dusza jakby przebudzona. - Czy to możliwe, żeby jeszcze dla mnie  było miłosierdzie? – pyta się pełna trwogi.

Jezus: Właśnie ty, dziecię moje, masz wyłączne prawo do mojego miłosierdzia. Pozwól mojemu miłosierdziu działać w tobie, w twej biednej duszy, pozwól niech wejdą do duszy promienie łaski, one wprowadzą światło, ciepło i życie.

Dusza: Jednak lęk mnie ogarnia na samo wspomnienie moich grzechów i ta straszna trwoga pobudza mnie do powątpiewania o Twojej dobroci.

Jezus: Wiedz duszo, te wszystkie grzechy twoje nie zraniły mi tak boleśnie serca, jak obecna twoja nieufność, po tylu wysiłkach mojej miłości  i miłosierdzia nie dowierzasz mojej dobroci.

Dusza: O Panie, ratuj mnie Sam, bo ginę, bądź mi Zbawicielem. O Panie, resztę wypowiedzieć nie jestem zdolna, rozdarte jest moje biedne serce, ale Ty Panie...

Narrator: Jezus nie pozwolił dokończyć tych słów duszy, ale podnosi ją z ziemi w jednym momencie wprowadza ja do mieszkania własnego Serca, a wszystkie grzechy znikły w oka mgnieniu, miłości żar zniszczył je.

Jezus: Masz, duszo wszystkie skarby Serca, bierz z niego cokolwiek ci potrzeba.

Dusza: O Panie, czuję się zalana Twoją łaską, czuję, jak nowe życie wstąpiło we mnie, a nade wszystko, czuję Twą miłość w mym sercu, to mi wystarcza. O Panie, przez wieczność całą wysławiać będę wszechmoc miłosierdzia Twego, ośmielona Twoją dobrocią, wypowiem Ci wszystek ból serca swego.

Jezus: mów dziecię, wszystko bez żadnych zastrzeżeń, bo słucha cię Serce miłujące, Serce najlepszego przyjaciela.

Dusza: O Panie, teraz widzę całą swoją niewdzięczność i Twoją dobroć. Ścigałeś mnie Swoją łaską, a ja udaremniałam wszystkie Twoje wysiłki, widzę, że należało mi się samo dno piekła za zmarnowanie Twych łask.

Narrator: Jezus przerywa duszy rozmowę i mówi:

Jezus: nie Zagłębiaj się w nędzy swojej, jesteś słaba. abyś mówiła, lepiej patrz w Moje Serce pełne dobroci  i przejmij się Moimi uczuciami i staraj się o cichość i pokorę. Bądź miłosierna dla innych, jako Ja jestem dla ciebie, a kiedy poczujesz, że słabną twe siły, przychodź do źródła miłosierdzia i krzep duszę swoją, a nie ustaniesz w drodze.

Dusza: Już teraz rozumiem miłosierdzie Twoje, które mnie osłania jak obłok świetlany i prowadzi mnie w dom mojego Ojca, chroniąc mnie przed strasznym piekłem, na które nie raz, ale tysiąc razy zasłużyłam. O Panie, nie wystarczy mi wieczności na godne wysławianie Twojego niezgłębionego miłosierdzia, Twojej litości nade mną.

Kanon:

Wielbić Pana chcę, radosną śpiewać pieśń

Wielbić Pana chcę, On źródłem życia jest.

6. Świadectwo „Polubić siebie” (Małgorzata Wudarczyk)

7. Kanon:

Pan jest mocą swojego ludu

Pieśnią moją jest Pan

Moja tarcza i moja moc

On jest mym Bogiem nie jestem sam

w Nim moja siła nie jestem sam.

8. Litania Zwycięstwa

Wielbię Rany i Krew Chrystusa.
Ona uzdrawia moje ciało,
Ona koi moją duszę,
Ona leczy mój umysł.
Chwała i moc Barankowi Bożemu,
Który za nas pośród męki
przelał swoją Krew.

Jego Krew ma moc oczyszczenia,
Jego Krew ma moc przebaczenia,
Jego Krew ma moc wyzwolenia,
Jego Krew ma moc odnowienia,
Jego Krew ma moc ocalenia,
Jego Krew zwycięża.     

Wszystko jest możliwe dla tego,
kto uwierzył w moc Krwi Baranka  

Wielbię Krew Baranka,

Która obmywa mnie z win,
Aż jak śnieg biały się staję.
Wielbię Krew Baranka,
Która mocą swą wyzwala mnie
z pęt grzechów i przywiązań.
Wielbię Krew Baranka,
mocniejszą niż moja.
Ona kształtuje mnie na obraz
i podobieństwo Boże.

Wielbię Krew Baranka,
która zwycięża wszelkie
przytłaczające mnie wrogie moce.
Wielbię Krew Baranka,
Ona chroni mnie
od chytrych zakusów wroga.

Wielbię Krew Baranka,
która przygotowuje mi
weselne szaty.

Wielbię Krew Baranka,
która wszystko,
wszystko czyni nowym.

Alleluja! Amen.

  Zamiast cytatów była śpiewana  Pieśń:

Ta Krew z grzechu obmywa Nas……..

Cytaty (gdyby brakło programu)

„Nig­dy nie jest za późno do pojednania siebie z własną duszą”. (George Byron)

“Miłość do samego siebie wymaga praktyki. Polega ona na życiu, w którym człowiek nie zdradza samego siebie i żyje w zgodzie ze swoją wewnętrzną prawdą, bez względu na to, czym ona jest”. (B. Brennan)

„Wybaczenie jest przede wszystkim dla wybaczającego. Pozwala uwolnić się od czegoś, co zżera cię żywcem, niszczy wszelką radość i zdolność do kochania.” (Paul Young)

„Każdy z nas ma o coś żal do samego siebie. Pojednać się z samym sobą to znaczy przebaczyć sobie błędy popełnione w przeszłości, wyciągając z nich wnioski po to, by więcej do tych błędów nie powracać” ( ks. Marek Dziewiecki

Homilia na Nocnym Czuwaniu (grudzień 2013)

W tę trzecią niedzielę Adwentu, Ewangelia św. Mateusza przedstawia nam Jana Chrzciciela, który, z więzienia, wysyła posłańców do Jezusa, aby zapytać:  "Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?" Jest to znak, że Jan czekał na kogoś, kogoś oczekiwał. W rzeczywistości właściwie wszyscy Żydzi oczekiwali na przyjście Mesjasza, posłańca Bożego. Jednak, na jakiego mesjasza czekali, moglibyśmy spytać?
Odpowiedź Jezusa nie była jakimś długim, wymyślnym rozumowaniem, albo przedstawieniem jakiejś doktryny, lecz wskazaniem na Jego dzieła i owoce Jego działalności, bo to one są wyrazem, o wiele prawdziwszym, mówiącym o Jego posłaniu i posłannictwie -  jak sam Jezus powiedział, "po nich mnie poznacie".
Odpowiedź dana przez Jezusa nie mogła być jaśniejsza czy bardziej skuteczna. On odpowiada za pomocą swoich dzieł, wskazując na pewien rodzaj swoich czynów: "Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi". Jezus pozwala i pozostawia, aby fakty mówiły same za siebie, tak, aby Jan Chrzciciel sam wyciągną z nich wnioski.
Nasz świat jest pełen ludzi takich jak Jan i jak naród wybrany, jak lud Izraela – szukają i wyglądają tego, "który miał przyjść". Ci ludzie, którzy szukają i czekają, zwracają się do nas chrześcijan z pytaniami, które wyrażają na głos lub też poprzez ich głośne czasami milczenie: Czy wy sami poznaliście Tego, który miał przyjść? Wiecie wy sami, kto może nadać sens naszemu życiu, sens jakiego, z wielkim czasami trudem, szukamy?
Problem pojawia się czasem, gdy odpowiadamy wystąpieniami, konferencjami, lekcjami, pouczeniami, teoriami, czy też zatracamy się w dyskusjach nad tym, jaką dać odpowiedź. Z pewnością musimy być przygotowani do dania odpowiedzi i musimy mieć jasną naszą tożsamość, co jest warunkiem, abyśmy mogli ewangelizować. Potrzeba wielu rzeczy - z pewnością. A jest tak dlatego, że nie jest tak łatwo dać prawidłową odpowiedź. Ale nie możemy przestać dawać takiej odpowiedzi, jaką dał sam Jezus.
My, chrześcijanie, nasze grupy, nasze stowarzyszenia, ruchy, zgromadzenia, bractwa ... – czy dajemy, czy jesteśmy w stanie dać taką odpowiedź jaką Jezus dał tym, którzy wysłani zostali przez Jana Chrzciciela? Czy możemy powiedzieć ludziom: oto niewidomi wzrok odzyskują, bo to my otworzyliśmy im oczy i jesteśmy światłem dla ich kroków; chromi chodzą, bo my możemy im pomóc uczynić pierwszy krok, a ci, którzy nie mogą już więcej czy dłużej, potrafią wesprzeć się na nas i stajemy się dla nich podporą;  trędowaci – ci odrażający - doznają oczyszczenia poprzez naszą bliskość i naszą przyjaźń i nie czują już "trądu", ponieważ są oczyszczeni przez naszą dobroć i troskę. Ci, którzy może nie mają już siły czy ochoty, aby żyć - ci „umarli” - zmartwychwstają do nadziei i wiedzą, że w naszej grupie , w parafii , w zgromadzeniu, we wspólnocie (w WKC) słabym i ubogim jest głoszona Dobra Nowina o zbawieniu w Chrystusie, a my jesteśmy na świecie zwolennikami Jego sprawy.
Dla tego zmieniającego się świata, dla mężczyzn i kobiet, którzy szukają i pytają, my chrześcijanie nie miejmy innej odpowiedzi, jak ta, jaką dał Jezus: poprzez nasze dzieła i czyny, poprzez fakty dajemy świadectwo obecności wśród nas "Tego, który miał przyjść", który już przyszedł, jest już wśród nas.

Ponad 30 lat temu Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa zainaugurowało swoją działalność w Polsce, a od 30 lat jest w niej obecne na stałe. Nie jest to dużo, ale nie jest też mało. Wiele się wydarzyło w naszym kraju, ale też w naszym Zgromadzeniu, wiele się zmieniło. Jesteśmy wdzięczni Bogu za ten czas, za zaistnienie i obecność Misjonarzy Krwi Chrystusa w naszej ojczyźnie, za współbraci, którzy rozpoczynali to dzieło i je później kontynuowali, za ludzi, którzy od początku aż do tej chwili towarzyszyli nam i nas wspierali. Ogarniamy wszystkich naszymi wdzięcznymi myślami i modlitwą. Polecamy ich Panu Bogu w tej Mszy św. Cieszymy się, że dzięki zrządzeniu Bożej Opatrzności, które przez nich się uobecniało, także w Polsce realizowane jest marzenie naszego Założyciela, św. Kaspra del Bufalo, o "tysiącu języków", mających głosić orędzie zbawczej mocy Krwi Chrystusa całemu światu.
Wdzięczni za chwalebną historię Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa w Polsce, pragniemy wniknąć jeszcze bardziej w bogactwo i głębię charyzmatu jakim żyjemy, z myślą o naszej błogosławionej przez Pana i pojednawczej przyszłości.

ks. Wojciech Czernatowicz CPPS

Polubić siebie

 Świadectwo wygłoszone na Jasnej Górze (Nocne Czuwanie WKC)

Jestem w tej chwili już dojrzałą osobą, mam męża i trzech synów u progu dorosłości oraz licznych krewnych, wiele zaprzyjaźnionych osób. Mimo to miałam wiele problemów ze sobą. W przeszłości widziałam siebie jako „brzydkie kaczątko”, - taki nieudacznik. Zazdrościłam koleżankom wyglądu, inteligencji, łatwości nawiązywania kontaktów, dobrych stopni.  Przeszłam okresy nie akceptacji, nawet nienawiści do siebie. Wpadałam w stany bezsilności, załamań, braku chęci do życia. Wiele spraw widziałam w czarnych kolorach. Dlatego też moje emocje były bardzo różne, czasami byłam zła, złośliwa, jak również wiele łez wylałam w poduszkę - mając pretensje i żal do Pana Boga, że taką mnie stworzył. Potrafiłam robić sobie na złość. 

W chwilach wielkiej  pustki i bezsilności na dnie tego wszystkiego pojawiała się moja jedyna nadzieja, mój ratunek w Matce Bożej. Poczucie bliskości z Matką Bożą przywracało we mnie chęć do życia i uwalniało mnie od tych napięć i przeżyć. Ona też zaprowadziła mnie najpierw do Duszpasterstwa Akademickiego,  a następnie w życiu małżeńskim do Wspólnoty Krwi Chrystusa. Tam W niej czułam się dobrze, jak w domu, w którym jest ciepło, zrozumienie i akceptacja mojej osoby. Poczucie wspólnoty, okazywanie sobie życzliwości, miłości, dążenie do jedności, było jak lek na rany. Były to początki mojego uzdrowienia: poczucie, że nie jestem taka najgorsza, że posiadam nawet pewne zdolności, zalety, których wcześniej sobie nie uświadamiałam. Z wielkim trudem i lękiem, ale pełna wiary, że to jest wolą Bożą i nie mogę jej zaniedbać, przyjmowałam zadania, które mi powierzano we Wspólnocie Krwi Chrystusa,  wiedziałam jedno, że mam ufać Panu Jezusowi. Było to dla mnie jakby „zamknąć oczy, skoczyć w przepaść" i szukać ratunku u Pana Jezusa.

Dopiero teraz, kiedy tematem formacyjnym na ten rok jest „Pojednanie przez Krew Chrystusa, a podtematami jest: "Pojednanie z Panem Bogiem, bliźnim i z samym sobą”, a szczególnie "pojednanie z samym sobą" dało mi nowe światło o mnie i moich problemach.  Bardzo ważnym momentem dla mnie było skupienie, na którym między innymi dotarły do mnie, jak nigdy wcześniej słowa z Księgi Jeremiasza 1,5, które wcześniej wielokrotnie słyszałam  które stały się dla mnie wyjątkowe: „Zanim ukształtowałem Cię w łonie Matki, znałem cię, zanim przyszedłeś na świat, uświęciłem cię” – one to przeniknęły mnie do głębi, zapadły w sercu i stały się dla mnie początkiem  przebaczenia, akceptacji, a nawet polubienia, prawdziwego pokochania siebie. Było to światełko w tunelu…

Zrozumiałam, że Pan Jezus wiedział, że będę grzeszyła, a mimo to  chce być zapraszany do mojej codzienności. Tylko czeka, bym w Eucharystii powierzała się Jego niezwykłej Miłości. Przyjmując Jezusa do swojego serca, oddaję Mu to wszystko, co jest we mnie. Nie zatrzymuję się nad swoimi upadkami, żyjąc w nieustannym poczuciu win i swoich niedoskonałości. Nie skupiam się przez to na sobie, ale dostrzegam Jego Miłość. Kochając siebie, bardziej otwieram się na drugiego człowieka i łatwiej mi jego zrozumieć.

„Przenikasz i znasz mnie Panie… dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła, dobrze znasz  moją duszę, nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem… oczy Twoje widziały me czyny… i wszystkie są spisane w Twej Księdze, dni określone zostały chociaż żaden z nich jeszcze nie nastał… zbadaj mnie Boże i poznaj mnie serce, doświadcz i poznaj moje troski, i zobacz czy jestem na drodze nieprawej a skieruj mnie na drogę odwieczną” (Ps139, 1.14-16.23-24)

MW

Jestem pojednany z samym sobą

Słowo wstępne Animatorki Krajowej do Nocnego Czuwania 2013

Błogosławiona Krew Jezusowa!

Gromadzimy się jak co roku o tej porze - jako Wspólnota Krwi Chrystusa – u stóp Matki Bożej, w Jej domu. Jesteśmy tu, aby dziękować za to, co było, zawierzać Jej to, co przed nami: wszystkie ważne sprawy, dotyczące nas samych, naszych bliskich czy Wspólnoty.

Chcemy dziękować za Rok Wiary, który zakończył się niespełna miesiąc temu.

Dziękujemy Bogu przez Maryję – pośredniczkę łask, za dar wiary.

- dziękujemy za tych, którzy modlili się za nas przez ten rok o wzrost naszej wiary,

- dziękujemy za tych, których my otaczaliśmy modlitwą, prosząc dla nich o łaskę wiary, czy jej wzrost.  

Chcemy dziękować za wydarzenia tego roku, które dotyczyły Wspólnoty i Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa

- przede wszystkim za 30 lat obecności Misjonarzy Krwi Chrystusa (CPPS) w Polsce

- za wszystkie dobre inicjatywy, podejmowane we Wspólnocie, które przyczyniają się i służą wzrostowi i rozwojowi wspólnoty.

Cieszymy się z tego faktu i dziękujemy za obecność razem z nami sióstr Misjonarek krwi Chrystusa i sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa i za wspólne prowadzenie tego czuwania.

Dziękujemy również za trudności i problemy, które dotyczą Wspólnoty Krwi Chrystusa. Odkrywają nam one obszary i sprawy wymagające od nas szczególnej troski. Pokazują nam to, z czego mamy się nawracać, aby naprawdę żyć charyzmatem Krwi Chrystusa. Wskazują na potrzebę otwartości i gotowości na zmiany, aby pozwolić się prowadzić Duchowi Świętemu.

Dziękujemy w końcu za to, że tu jesteśmy, że dojechaliśmy… mimo, że niektórzy mieli z tym poważne problemy.

Każdy z nas ma również osobiste powody do wdzięczności Matce Bożej.

Życzę wszystkim dobrej, błogosławionej nocy!

Nocne Czuwanie na Jasnej Górze

Temat Nocnego Czuwania 2013 r.: Pojednanie przez Krew Chrystusa 

- Pojednanie z Bogiem 

- Pojednanie z bliźnim 

- Pojednanie z samym sobą

Tworzyliśmy autokarową piękną Wspólnotę z różnych miejscowości, a nawet diecezji, a jakby jedno.

Pielgrzymka na Nocne Czuwanie z Zielonej Góry i okolic oraz Małomic, Szprotawy, z Lubina i Brzegu

Pielgrzymkowa wigilia w Sanktuarium Krwi Chrystusa - aula w Domu św. Wawrzyńca

Błogosławieństwo relikwią Krwi Chrystusa

Czas prowadzenia czuwania przez Podregion Częstochowski

                    

Świadectwo

Na zakończenie czuwania Adoracja Najświętszego Sakramentu i błogosławieństwo na rozesłanie

W nocnym czuwaniu udział wzięli: Misjonarze CPPS, poszczególne podregiony Wspólnoty Krwi Chrystusa, młodzież,  s.Misjonarki (MSC) i s. Adoratorki (ASC),

oraz wszyscy chętni pragnący Duchowości Krwi Chrystusa.